Dag 20, Reisdag Ayutthaya-Lop Buri

Dinsdag 6 augustus.
De wekker om 0900 uur. Mhh, lekker uitslapen. Vandaag geen stress. Geen drukte. Gewoon wachten tot de kids wakker worden. Ontbijten en pleite. Trein naar Lop Buri. Deze vertrekt pas om 11.15 uur. Tot 10:00 uur kunnen we ontbijten. Dus relaxed! Voor de zekerheid toch de wekker gezet. Staat op 09:00uur. Staat puur psychologisch. Dat doe je nu eenmaal als je opgevoed bent in zekerheden. Dan laat je het er niet op aankomen. Je regelt het!
Dat moeten de kinderen ook gedacht hebben. Lekker de boel regelen. Want die hebben de avond ervoor met het hotel-radio-tv-licht-schakelaar-kastje gespeeld. Dus weg ‘á la Thaise leven met de lach’. Weg ‘we zien wel hoe laat we wakker worden’. Het centrale speakersysteem galmt ons om 06:00uur uit ons bed. TapTap. Vort met de geit! Ik probeer nog snel met mijn slaperige kop de juiste schakelaar combinatie te vinden. Dit lukt mij verrassend snel. Maar helaas niet snel genoeg. Dorien is wakker. Joep is wakker en Bink is wakker. Erger nog, Bink is gewekt uit een nog niet afgedroomde droom. Kortom; Onheilspellende blik en dito gedrag . Die de komende 8 uur gaat duren.
Wakker. Dus douchen. Dus ontbijten en dus pleite. Alleen nu in een traag tempo. We hebben nu alle tijd van de wereld en nemen alle tijd van de wereld. We lopen van het Hotel naar het station. Wat blijkbaar niet veel toeristen doen die in dit hotel verblijven. Omdat nagenoeg alle hotelgasten Samsonite’s-Trekkers zijn. En Samsonite’s hebben de eigenschap om over gladde marmeren vloeren slaafs achter je aan te komen. Maar eenmaal buiten de muren der luxe, buiten de muren van nep en vermaak veranderen deze slaven in duivels. Dus zie je niemand lopen buiten de luxe muren. Wij hebben rugzakken die je comfortabel achterop smijt zodat je je handen vrij hebt om te doen wat je moet doen. Dat zie je de Samsonite’s-Trekkers ook niet doen met hun bagage vehicle. Vreemd. In een land dat bekend staat om het Back-pakkers klimaat wordt nu geheel bevolkt door een nieuwe generatie. Generatie Samsonite’s-Trekkers. Maar eerlijk is eerlijk. Het blijft een vreemd gezicht (Tenminste uit mijn ‘point of view’) als je al die Samsonite’s achter op de Tuk-Tuks ziet. Want, Samsonite of niet, het moet wel goedkoop!.
We hebben al geen stress. Maar als je met de trein door Thailand reist leer je de stress helemaal af. We kopen kaartjes voor de eerst komende trein naar Lop Buri. Kleine 100km. Kleine 2 uur treinen. Exact 45 Bath voor het hele gezin! (Nog geen € 1,20?!).
Exact 11:25uur vertrek, volgens het kaatje.
De verkoopster is ervaren, ervaren in treinen in Thailand. Ze zet er met de hand 11:50uur op.
Het bord op het perron meldt, handgeschreven, de nieuwe tijd van 12:15uur.
Zodat de trein uiteindelijk zal vertrekken om 12:45uur.
Ruim 1 uur vertraging zonder bladeren op het spoor, zonder bevroren wissels. Gewoon een stabiele vertraging. Zo stabiel dat je volgens mij hierop prima een schema kunt plannen. Planning incl. de vertraging. Maar goed zo zijn wij. Zo zijn wij de ‘in zekerheden opgevoede naties’. Zo is deze groep te vroeg aanwezig en bevolkt deze groep massaal de wachtbankjes. Wachtend op de ‘onze’ trein. De Thaise medemens daarentegen komt gewoon op tijd. Dus net voor vertrek van de trein en treint mee naar hun bestemming.
Wij zijn de wachtende natie. Niet dat we daar goed in zijn, onze kinderen in het bijzonder.
Wachten betekend: wat kan ik doen? Of ik wil DS-en, of ik wil kaarten, of ik wil -keten op het station-perron. De eerste 2 opties hebben ze reeds afgevinkt bij de 1ste en 2de vertraging van de vertragingen. Dus staat nu alleen nog -keten op het station-perron op hun repertoire. En geef ze eens ongelijk!
Joep en Bink krijgen uiteindelijk de mega grote fan’s in hun vizier. Deze fans staan opgesteld om de wachtende meute te verkoelen. Zij gaan er beide voor staan. Lekker met de haren in de wind, genieten van de grote propellers. Voordat ze daar heen gaan zeggen wij nog: “PAS OP, NIET MET JE VINGERS ER IN KOMEN!” Maar op DEOAM (op de een of andere manier) wordt Bink getriggerd door het woord - DOEN-. Het woord –NIET- triggerd hem geenszins.
Kortom, het feest van de koude wind duurt kort en Bink komt al brullend en gierend naar ons toe. Hij heeft zijn vingers in de propellers gehad! Gelukkig zitten al zijn vingers er nog aan. Maar een vinger is flink gekneusd. Koelen is de enige remedie, dus op naar het toilet. De trein is er bijna dus zijn er vele Thaise aanwezig. Deze Thai’se dames hebben medelijden met deze jonge David Beckham! Ze begrijpen onze boosheid –waarom doe je het toch als als wij zeggen dat je het niet moet doen- totaal niet. Hij is zielig. Hij is blond. Hij is god. “Praise the Lord….!”
Wachten zijn wij niet goed in. Maar ook hoe je de trein verlaat hebben wij nog niet elegant onder de knie. Wij hangen bij elk stationnetje buiten de ramen om te zien waar we stilstaan. Of ik gebruik Google Maps, om de juiste stop niet te missen. Er is géén omroep systeem. Géén plaatsnaambordjes op het station. Dus wordt het spelletje; ‘hoe lang durf jij te blijven zitten….’. De lokalen met ingebouwde navigatie stappen uit wanneer ze eruit moeten. Geen drukte. Geen ’see you tomorrow’. Geen bye bye’s . Geruisloos verlaten ze de trein. Wij hebben -iedereen in en uit zien stappen – het station van Lop Buri bereikt. Dit is onze stop!. Hier moeten wij eruit. Het enige station dat opvalt met een enorme gouden aap. Dit station behoeft geen plaatsnaambordje. Het stadje wat bekend staat om de vele duizenden loslopende apen. Het stadje eert hun bron van inkomsten met een giga gouden standbeeld. Heel toepasselijk. Maar dit wetende, had me dit heel wat ‘zijn we er al checks’ gescheeld. Want deze gouden apen mis je echt niet!
Eenmaal lopend door de stad, op zoek naar ons hotel, probeert een ieder van ons de eerste te zijn om de eerste aap te zien die vrij loslopen in deze stad. Met 25 sec is Dorien is de eerste. Daar hebben is de eerste vrij loslopende aap. Ahhh. Ohhh. Grappig. Dat dat kan? Leuk.
En 35 sec hebben we allemaal een vrije aap gezien om na 1 minuut totaal verzwolgen te worden in een stad die wordt geregeerd door loslopende apen. Zij lopen vrij rond. De mens leeft hier gekooid.
Wij zoeken Lop Buri Inn Hotel. Ik vraag de route aan de dame van de ‘ verfzaak op de hoek‘. Zij die zo vriendelijk was geweest mij te waarschuwen - om het eten in het plastic zakje - op te bergen in de rugzak. Ze verteld ons waar we heen moeten. Ze verteld waar we op de overkant van de straat wij de juiste bus kunnen pakken. Zij komt later bij ons staan en helpt ons om in de juiste bus te geraken. Als de bus er is verteld ze de chauffeur waar we heen moeten en ze zwaait ons uit. Raar eigenlijk. Ik blijf dit bijzonder vinden. Bijzonder vriendelijkheid hebben we bijna met zijn allen afgeleerd. We zijn met z’n allen alleen druk hoe ‘ik’ er af brengt. Deze dame niet. Ze verlaat haar winkel zodat wij een stapje verder komen op onze reis. Geen winst oogmerk. Geen belang. Gewoon iemand een duwtje in de juiste richting. Wij blij. Zij blij. Wat kan het leven toch heerlijk simpel zijn!
Een heel oud busje bemand door een chauffeur en zijn vrouw de ticketmanager. Deze oude busjes rijden hier nog talrijk maar worden weggedrukt door de efficiëntere touringcars zoals wij ze kennen van de trips naar de Costa’s Maar deze oude busjes zorgen voor brood op de plank van de vele gezinnen die hier werkzaam zijn. Deze busjes kleuren de stad. Het zijn rijdende musea ’s zodat een ieder verplicht is om hier eens gebruik van te maken. Oude historie levend houden. Cultuur opsnuiven en een bestaan gunnen.
We komen aan bij ons Hotel. Lop Buri Inn Hotel. We melden ons aan de receptie bij dit enigszins gedateerd hotel. De 4 –ik verveel me hier stierlijk- dames achter de receptie schrikken zich een hoedje. Een klant, eh, eh, wat moeten we met een klant?! Gevraagd wordt om de reservering en opgelucht melden de dames dat wij niet in Hotel. Lopburi Inn Hotel maar bij Hotel. Lopburi Inn Resort moeten zijn. Stom van ons natuurlijk! De 4 –ik verveel me hier stierlijk- dames regelen een kosteloze taxi naar het juiste adres en gaan verder waar ze gebleven waren. Met vervelen!
Bij het juiste Hotel, eh…, juiste Resort aangekomen melden we ons bij de receptie. Zelfde hotelketen, zelfde thema keuze –duizenden standbeelden apen in elke stand en elke kleur- en natuurlijk soort -ik verveel me hier stierlijk- dames achter de balie.
We checken in en gaan naar ons huisje. We lopen langs het zwembad en zien vies water. We zien borden –cleaning the pool, do not use- . Dit slaat op een activiteit maar niemand die schoonmaakt.
We zien verder een soort spookstad. Bewoond door standbeelden. Verder niet gebruikt. Geen toeristen. Nou ja wij dan. Ik vraag na bij de receptie wat cleaning inhoudt. Maybe tomorrow it’s clean. Ja Maybe. Of next week. Zeg het maar. Ik vraag hoe ze dit gaat oplossen. We hebben de duurste hotel in de omgeving gekozen vanwege het zwembad. Internet melde niet dat de pool eruit lag. Ook bij Inchecken is niets gezegd. We hebben geboekt via Agoda. Agoda moeten we maar contacten. Het gesprek wordt beëindigd met ’ I’m Sollie…’. Ik meld dat we maar 1 nacht blijven ‘lullie hebben poblem…’
Familie beraad. In het restaurant pakken we snel wat te eten en drinken en kunnen we overleggen. Wat gaan we doen?
-Gaan we nu weg, en hopen een vervangend Hotel te vinden (16:30uur).
-Blijven 1 nacht, nu snel nog aapjes kijken en morgen weg.
-Blijven 2 nachten, morgen aapjes kijken en overmorgen zoals gepland weg.
Na wat wikken, wegen en bikken besluiten we dan om; Nu speed tour aapjes kijken en morgen weg.
Morgen weg naar het hotel wat we geboekt hebben bij de Bush tour van GreenLeaf. Hier gaan we dan een nacht langer. Hopelijk hebben zij het zwembad wel op orde.
Dus snel de tassen in het huisje en een bus zoeken. De heen weg was gemakkelijk en goedkoop. Dat gaan we nu ook doen, met de bus van de nieuwe stad naar het oude centrum met de Monkey Temple.
Het is spits uur en een busje vinden duurt nu wat langer. We stappen in de overladen open taxi. Na ruim 10km en 20 Bath (€0,50) betaald te hebben stappen we met blik op de monkey temple in het oude centrum uit. We banen ons een weg over de volle wandelpaden. Vol met apen. Deze stad is overladen met apen. Zij zijn hier heer en meester. Zij bepalen de regels. De mens leeft hier achter tralies. Omgekeerde wereld hier in Lop Buri.
We lopen wat door de stad maar vinden het geen fijn gevoel. Af en toe snauwen de apen wat naar je en met geopende mond drukken ze je van het voetpad. Duidelijk makend dat dit hun territorium is.
Dat was al duidelijk geworden bij het grote bord bij de spoorwegovergang. Hier maakt de gemeenteraad duidelijk dat de apen 2x daags gevoerd worden op 4 vaste locaties in de stad. Verder mag niemand ze voeren. Dit om de samenleving zo ‘harmonieus’ te laten verlopen. Kortom de apen worden vet gemest in de hoop dat ze mensen niet plunderen. De apen hebben hierdoor een status aparte verworven en geen natuurlijke vijanden meer. Zo overspoelen de stad als krioelende ratten. Jag!
We zijn snel klaar met het voetpad en gaan snel naar de Monkey Temple. Check it, Seen it, Did it & Move it. Move it, van dit god verlaten stadsdeel.
Op naar de bus, op naar ons Hotel, op naar rust. Bij de bus uitstap maken we nog even dankbaar gebruik om wat benodigde koolhydraten binnen te krijgen. Er is een markt in deze nieuwe stad wat enorm druk is. Het kan ons niet meer bekoren. We lopen terug naar ons hotel. De kids nog snel een filmpje kijken op de laptop en dan gaan we allen plat. Gereed maken voor de reis naar Pak Chong.