Dag 6 - Erawan National Park, Thailand.

Het is vandaag vrijdag 26 juli. We zijn al weer een week op pad. Ik zit aan het zwembad dit stukje te tikken. Bink voor me in het zwembad, met andere kindjes te spelen. Joep en Dorien zijn in de zee aan het snorkelen. We hebben een prima nacht gehad. Huisje al verwisseld voor een goedkopere versie ontbijt net op. Ik ‘moet‘ nog het stukje over de watervallen bij Kanachanaburi schijven. Vakantie dagboek bijhouden is leuk, maar kost wat tijd. Ervaringen zijn gebeurtenissen in het verleden. Om de details zo zuiver mogelijk te houden wil ik de tijd tussen de ervaring en het tikken zo kort mogelijk houden. Dus; snel alles bijwerken.

Dinsdag 23 Juli, Scooter & Erawan National Park Waterfalls.
We hebben de keuze; of met taxi naar, of met de scooter naar de watervallen te gaan. Taxi kost 1500 Bath (±€38) en de scooters van het resort 700 Bath (±€18). Voor de scooters hebben we nog wat angst. Gezien de rijstijl van de Thai-en (en mijn 2de angst, de rijstijl van Dorien). De eigenaar van het resort zegt ga lekker met de scooter, dan ben je vrij om te gaan waar je wilt. “Is dit niet gevaarlijk dan” vraagt Dorien. “Nee, - go with the flow – en er gebeurt je niets”. De locals proberen je altijd te ontwijken. Dit neemt niet echt mijn angst weg. “Hebben jullie ervaring” vraagt hij. Dorien zegt heel overtuigend “ wij hebben beide een motorrijbewijs”. Oh dan is het helemaal geen probleem! Ga lekker met de scooter! Nou het motorrijbewijs hebben we in ons vorige leven gehaald. Toen waren we jong, kundig en onbevreesd. Dat was een heel andere tijd, lichaam en geest. Nu zijn we ouder en ouders, dus bevreesd. En door de jaren heen van niet rijden ook niet meer kundig. Over lichaam en geest maar niet te spreken wat daar door de jaren mee gebeurt is. Laten we zeggen; Newton heeft goed huis gehouden.
Mijn 2de angst, wat mij het meest doet vrezen is Dorien’s haar kundigheid op een motor of hier de scooter. Ik heb de plaatjes van Griekenland nog op mijn netvlies staan dat ze de gashendel van de brommer niet durfde los te laten en steigerend en al achter een brommer aan rennend tegen een bergwand op reed. Maar dat houden we voor ons zelf, gaat verder niemand wat aan. Dus het wordt de scooter.
We moeten een kleine 60km op de scooter. Deze haalt met gemak de 100km/h, maar wij houden een ‘veilige’ kruis snelheid aan van 70km/h. We zijn namelijk gekleed in korte broek en t-shirt. Uiteraard wel een een helm op, want het moet mentaal wel kloppen dat we veilig bezig zijn.
Al met al blijkt het toch een heel eind te zijn op de scooter. En inderdaad de Thai’se proberen ons te ontwijken. Maar echt ontspannend rijdt dit niet. Want ze ontwijken ons maar ze ontwijken ook elkaar. Dus dan maar hopen dat wij ze dan bij het elkaar ontwijken niet in de spaken rijden.
De route is eenvoudig. Het is één lange weg volgen tot we het grote bord tegen komen van ‘Erawan National Park Waterfalls’. De Thai’sen rijden net als de Engelsen aan de linkerkant. Dat is goed om te onthouden. Maar de Thai’sen rijden ook tegen te richting in, als het kruispunt eerder is als de afslag die ze moeten hebben. Dat is even wennen. Het ontwijk en manoeuvreer werk hebben we snel onder de knie. Geen snelle bewegingen maken in het verkeer, dan werkt dit systeem prima.
We zijn er. We betalen de entree en stallen de scooter op de speciale scooter parking. Het is duidelijk dat we niet alleen zijn. Alleen bedoel ik: héél Thailand is naar deze bezienswaardigheid gekomen. Het blijkt dat zondag j.l. een nationale feestdag was waardoor veel Thai’en maandag en dinsdag ook vrij hebben genomen. En gaan uitgerekend vandaag lekker met z’n allen picknicken bij de waterval. Gezellig. Handig dat wij dit soort informatie niet ff checken. Dus wordt het in polonaise de berg op, helemaal naar niveau 7. Dorien, Joep en Bink vinden het prachtig. Mij kan het allemaal niet echt bekoren. De falls maken op mij geen indruk, maar misschien komt dit ook wel door de vele mensen die er voor staan. Het is gaan regenen maar onder de bladerdek van de bush worden we niet echt nat. In deze bomen zitten nog wilde apen waarvan we een paar zien. Op niveau 5 moeten we statiegeld betalen voor de plastic flessen die we bij ons hebben (zodat ze zeker zijn dat je je afval weer mee neemt). Etenswaren moeten we hier inleveren zodat we de apen niet kunnen voeren. Een omslachtig maar prima werkend systeem. Net als de Thai’en maken we bij de hoogste trap een foto alsof we de Himalaya beklommen hebben. “Yes we dit it!” Dan dalen we weer af om bij niveau 5 en 3 nog even lekker ‘relaxed’ te zwemmen. Joep en Bink vermaken zich prima door gebruik te maken van de aanwezige natuurlijke douches en glijbanen. Het water is kraakhelder zodat je de (grote) vissen ziet zwemmen. Doordat niemand ze op de BBQ legt zijn het er heel veel en worden ze heel groot. Geen vijanden dus niet bang.
Om 16:30uur sluit het park. We volgen de stroom bezoekers mee naar beneden waar de scooters staan. Onderweg komen we 3 Thaise dames tegen die graag op de foto willen met Bink en Joep. Ik bied me ook aan maar dit hoeft niet(?!@). Door de welvaart zijn de Thai’en niet alleen dikker en groter geworden, blijkbaar ook kieskeurig (gelijk hebben ze). Vroeger gingen de Thai’se dames op voor de oudere (lees vermogende) Westerse man. Dat kwam goed uit want die oudere man liepen achter de minderjarige Thai’se dames aan. Nu lopen de dames achter de minderjarige Westerse jongens aan. Het leereffect van de decennia Westerse invloeden.
De terugrit verloopt vlotter dan de heenrit. We houden de vaart er in om niet in het donker te hoeven rijden. Hier in Azië gaat de zon n.l. niet onder maar uit. Maar wij zijn ruim voor het donker terug bij het resort. Onderweg hebben we op de weg nog poep van wilde olifanten gezien en 2 grote platgereden slangen. Da’s toch weer eens wat anders dan een egel of merel.
Nu lekker zwemmen en dan opmaken voor het eten. Dit dagelijkse ritueel wordt bijna een routine. Het signaal om te vertrekken! Op naar nieuwe ervaringen, nieuwe prikkels, nieuwe plek. Hoe goed we het bij Oriental Kwai ook hebben, hoe prettig het verblijf ook is. Ik ben allergisch voor routine. Dus het plan om morgen te vertrekken valt precies goed. Vanavond alles uitstippelen om; - hoe komen wij op Koh Tao terecht-. Een reis van: 150 km met de taxi tot Bangkok, 475 km met de trein naar Chumpon en dan nog een boottocht van ruim 3,5 uur (83km). Wij zijn zo lief voor de kinderen…
Dus nog genoeg te doen om dit voorelkaar te krijgen, de in dit met toeristen overladen land.
Last meal bij de Oriental Kwai! Dorien gaat voor de Patay met shrimps, Joep gaat voor de Thai egg Pizza, Bink gaat voor de hamburger (want morgen bij ontbijt neemt hij de dutch pancake ham/kaas wel).Heerlijk als ze zelfredzaam worden. En ik ga voor de Red snapper met garlic and pepper. Een goede afsluiting van ons verblijf en zo als alle avonden is het eten prima! Nu de computer halen en de reis uitstippelen, zoeken naar gaatjes in de overvolle treinen waar wij nog kunnen inschuiven.