Dag 7 & 8 Reizen Kanchanaburi-Bangkok-Chumpon

Ik zit nog aan het zwembad nu het stukje van de reis hierna toe te tikken. Dorien zit nu naast me te lezen (vroeger was het een boek, nu de E-reader). Joep en Bink zijn op het strand op de grote stenen te spelen (ze zijn weggestuurd uit de speelkamer, waar ze met 35˚C tv zaten te kijken….). De grote stenen waar wij, Dorien en Ik, 16 jaar geleden ’s avonds onze nog echte boekjes zaten te lezen, genietend van alles hier op deze Beach en in alle rust.
Dat was toen. Nu is alles anders. Dat komt later in het stukje; “Luieren– Montalay Beach Resort”.

Woensdag en Donderdag, 24 en 25 juli.
De wekker staat om 07:30. We hebben niet echt haast want de taxi die ons naar het station in Bangkok brengt komt tegen enen. We willen rustig ontbijten, de jongens nog even zwemmen en wij de rugzakken inpakken. Dan voorbereiden op de lange reis. Er gaat nog een Nederlands gezin naar Bangkok zodat we de taxibus kunnen delen. Dat scheelt, want nu kost deze taxirit van 150km 1200 ipv 2400 Bath (€30/60,-). Weer zo’n kleine ongevraagde tip wat het verblijf hier zo aangenaam maakt. We hebben de voorgaande avond geprobeerd via internet de trein te reserveren. We hebben gezocht, geboekt en bevestigd. Via mail krijgen we binnen 48uur antwoord(!?@#). Ja, dan zijn we er al. Prima dat internet, maar dit werkt dus niet. We proberen dan op het station wel. De eigenaar geeft ons weinig kans, omdat de nachttreinen overvol zitten. Dus we zijn overgeleverd aan de goden en onze engelen of we mazzel hebben of niet. De meereizende Nederlanders hebben deze nachttrein 3 maanden geleden in Nederland al geboekt. Zij willen met hun dochter van net 2 niet gokken.
Zelfde taxi als op de heen weg, zelfde auto, zelfde chauffeur, zelfde route. Hij wil al weg rijden met ons maar het andere gezin zit nog niet in de taxi, hun bagage wel. Wij roepen: ‘not everybody is in the car!’, waarop hij zijn fout op zijn Thai’s weglacht. Tijdens de rit krijgen we te maken met een heuse tropische regenbui, dus de timing vandaag als reisdag te kiezen kon niet beter. Na ruim 3 uur stopt de Taxi pal voor de ingang van het station. Het grootste station van Thailand, waar de welvaart in de afgelopen 16 jaar geen grip op heeft gehad. Onveranderd! Misschien dat er nu een paar westerse ‘look a like’ winkeltjes te vinden zijn zoals een Donut-hut en buiten een KFC. Verder alles hetzelfde. Grote hal, gevulde stoeltjes. Alles net zo opgesteld als in een bioscoop. Hier kijk je naar: a) de vertrektijden, b) de aankomsttijden en c) het portret van de koning.
We worden bij de ingang onderschept door een kaartjes verkoopster van een travel agency. Ze dirigeert ons naar een aparte gelegen kantoortje. We weten dat wij potentiele klanten met geld zijn wat zij graag wil hebben. Ook weten we dat er geen treinkaartjes meer te krijgen zijn en wat de officiële prijs van de kaartjes is. Dus we gaan mee om te kijken wat zij voorelkaar kan krijgen. Zodat wij deze nacht nog op de trein komen richting Koh Tao. Na wat wachten wordt ons een joint (combi) ticket aangeboden. Tickets voor de nachttrein (incl. bed),de bus en de boot. Dit alles kost ons 5600 B. We dealen komen we uit op 5130 Bath (€125) voor alle tickets maar nu met 3 ipv 4 zit/slaapplaatsen in de trein. Wel totaal 500 Bath duurder uit dan de officiële prijs. Maar nu hebben wel kaartjes, gaan we nu op de trein en besparen een hotel overnachting. Ook bespaart het ons een hangdag. Hij lacht dat we een poot worden uitgetrokken, wij lachen omdat we beter uit zijn. Kortom een Win-Win.
Wel hebben we nu een betere vertrektijd. Nu gaat de trein om 19:30 uur ipv 16:30uur, wat 3 uur hangen in de nacht op het station van Chumpon bespaart.
Dus nu hebben we nog 3 uurtjes hier om Bangkok onveilig te maken. We laten de rugzakken achter bij de travel agency en gaan de stad in. Waarheen weten we niet, maar ook hier geldt -Go With the Flow- . We komen langs China Town uit in het centrum bij de rivier. We kopen een baguette en wat drinken en genieten van de bootjes, longtails en schepen die op deze drukke rivier voorbij racen. We zien Co Kessel nog, waar toeristen een fietstocht kunnen kopen door Bangkok. Leuk maar duur. Misschien iets voor aan het eind van de vakantie, als we nog een paar dagen Bangkok doen.
We lopen nu door China Town terug richting het station. China Town Bangkok is heel wat anders als bv China Town New York. Hier is het een heel arm deel van de bevolking die met 2de hands auto onderdelen de kost probeert te verdienen. Nog nooit zulke vol gestouwde schuurtjes gezien, letterlijk tot de nok gevuld met onderdelen. Dit schuurtje aan schuurtje, vele straten vol. Ik zie geen onderscheidt, lijkt dat ze allemaal het zelfde kunstje flikken. Maar ze hebben een bestaan.
We hebben ons in Bangkok geen seconde onveilig gevoeld. Natuurlijk komen er veel mensen naar je toe of je een taxi wilt, of je eten wilt kopen e.d. Maar als je aangeeft dat je geen interesse hebt laten ze je met rust. Bangkok heeft last (gehad) van corruptie en diefstal, maar de vele borden op TukTuk’s en in het station proberen ze je hiervoor te waarschuwen. Wij hebben er gelukkig geen last van en voelen ons veilig.
Terug op het station kopen we nog wat eten voor in de trein en dan wachten totdat de trein er is. Grappig om te zien is dat geen enkele trein vertraging heeft (delay time op vertrekbord) maar de onze vertrekt al ongemeld 20 minuten later dan gepland. De kaartjes in de trein wordt gecontroleerd door een echte man met een echte knipper. Er zijn 2 controleurs. Een controleert de kaartjes, de ander de lijst met alle namen. Zoals wij in Nederland stemmen met onze stemkaart wordt hier onze treinkaartjes gecontroleerd. Hardop lezend controleert de ene man de kaartjes en de andere de lijst met namen. Na een kleine 40 minuten komt de bediende de stoelen omtoveren in bedden. Een prachtig ritueel die de man snel en kundig uitvoert. Flip. Flap flop en klaar is (Thai’se) kees. Gordijntjes ervoor en we mogen (moeten) in bed. Bink gaat bij Dorien in een lower bed, Joep in een upper bed en ik alleen, the master, in een lower bed. Ik pas me graag aan aan het land waar ik ben, Heerlijk. Bink heeft een raam en gaat straatlantaarn-lichtjes tellen. Die is dus wel even zoet deze reis. Joep baalt dat hij geen raampje heeft en hang onderste boven, achter de gordijntjes langs, ook naar buiten kijkend. Ik zet voor de zekerheid de wekker . Er wordt in de trein niet omgeroepen bij welk station je bent. Ook staat op de stations geen plaatsnaambordjes en door de vertraging bij de start en vertraging onderweg is het niet traceerbaar waar je bent. Kortom, in de loterij heb je meer kans. Volgens het tijdschema moeten we er om 04:15uur er zijn, dus zet de wekker om 03:45uur. Vervolgens zet hem om 04:15uur, om 04:30uur, om 04:45uur totdat we uiteindelijk om 05:05 uur Chumphon bereiken. Grappig, geen vertraging maar wel 50 minuten later op eindbestemming dan gepland. Maar we zijn er. Vertraging is positief, want dit gaat van onze hangtijd op het station af.
Joep kan niet slapen en die is nog een uurtje bij mij geweest, om uiteindelijk tegen twaalven toch nog in zijn eigen bed in slaap te vallen. Ik dut wat slaaptijd bij elkaar en Dorien en Bink doen hetzelfde. We stappen dan om vijf uur in de ochtend van de trein af en gelijk komt er iemand (van een rederij) op je af en vraagt waar je heen wilt. Ik zeg: “I have tickets” waarop hij antwoord “show me tickets”. Wij hebben al kaartjes voor de boot van een concurrent. Maar ook dan helpen ze je vriendelijk door te zeggen waar je moet wachten en hoe laat de bus je komt halen. Prima systeem, -Gow with the flow-…
Onze bus die ons naar de boot Chumphon –Koh Tao brengt komt om 06:00uur. Dus hebben we tijd om ons ontbijt te nuttigen. “Oh shit” zegt Dorien, we hebben de Donuts in de trein laten liggen. De trein staat er nog en ik zeg “die haal ik wel even”. Dorien heeft het beeld nog in haar herinnering van de trein Parijs-Amsterdam, waarop ik nog wat eten/drinken aan het halen was en op een rijdende trein moest springen. Ik had de passen en het geld, zij de rugzakken. Of ze bang was om mij te moeten missen of het missen van de paspoorten is me altijd onduidelijk gebleven….
Maar goed, ik had de trein toen gehaald en dat zou me nu ook lukken. De conducteur staat bij de trein en ik zei tegen hem “wait please, give me one minute”. De man moet gedacht hebben op ruim 55 minuten doet die ene minuut er ook niet meer toe. En zo wachtte een volgeladen trein met 15 wagons op mij totdat ik er weer uit kwam. Ik bedankte de man en hij gaf het teken dat de trein kon vertrekken. Ik had de Donuts en zakjes chips bij me zodat we konden gaan ontbijten. Heerlijk pedagogisch verantwoord zo’n reis (Het is ook zo goed voor de kinderen). Ik koop op het station een kopje oploskoffie en een trosje bananen. De oploskoffie smaakt hier prima en is voldoende sterk (komt voor 70% overeen met de sterkte die ik wens). Mijn smaak is meer het probleem als de geboden koffie, want deze koffie is zeker 50% sterker dan de koffie die ik bij mijn vrienden voorgeschoteld krijg. Op dit stationnetje tovert een Thai’se dame op een eenpitter de lekkerste maaltijden in een oogwenk tevoorschijn. Ik wijs dit af en ga voor de koffie met bananen. Dorien en de jongens hebben de Donuts, dus zijn voorzien.
Ik twijfel nog even over de juiste bus want er vertrekken vele bussen voor ons op het plein. Maar uiteindelijk komt dezelfde man (concurrerende ferry) er weer aan om te zeggen dat de bus er is (marktwerking pakt hier dus wel goed uit). Wij stappen in een hele oude bus (vrachtwagen met losse houten bankjes waarop wij de komende 30 minuten op mogen doorbrengen). De tassen gaan los bovenop. Er staan veel mensen dus moeten we inschuiven. Als de man voor de 2de keer rond de bus is geweest en ziet dat iedereen er inzit, staat, hangt, geperst is, dan pas is hij tevreden en start de bus. We rijden door ontwakend Chumphon. Prachtig om te zien hoe leven hier opstart. De eerste kraampjes met roerbak eten en sate van de gril maken alweer overuren. Vele hongerige magen te vullen in de grote stad.
Bij de haven aangekomen zien we de boot al liggen. De kaartjes worden gecontroleerd en we stappen op. Alle rugzakken op een grote bult en de passagiers op de andere bult. Je mag uitzoeken waar je gaat zitten, hangen of liggen. Wij vinden nog 2 vrije plekjes in het onderdek. Lekker met airco. Joep en Bink gaan op een niet gebruikte trap naar het dek zitten en pakken de kaarten. Deze tocht duurt ruim 3 uur. De zee is vlak, we hebben wat chips en water/drinken bij ons, de jongens vermaken zich met spelletjes dus dat moet te doen zijn. Onderweg komen 2 verschillende agenten van hostels-connecties bij je langs. Ze starten het contact met de zelfde grapjes en goed bedoelde vragen hoe het met je gaat en waar je vandaan komt om uiteindelijk met de vraag te komen naar welk hotel/hostel je wilt (die vraag zag je niet aankomen…., bij alle rijen mensen achter je speelde hetzelfde tafereel af). Maar ook hier geld als je naar iets anders gaat dan waar zij voor ingehuurd zijn geven ze ons een paar goede adviezen over prijzen van taxi’s (zodat je niet afgezet wordt)en krijg je een gratis kaartje van het eiland. Verder laten ze je met rust.
Na een kleine 2 uren varen worden de golven hoger en zo ook de deining heviger . Waarop het voor Joep teveel wordt. Hij wordt bleek en misselijk. Joep en ik verkassen met z’n 2en naar buiten op het achterdek . Hier heb je minder last van de deining, hebt frisse lucht en ingeval van nood heb je een “zee van ruimte” om te spugen. Dit is gelukkig niet het geval en we bereiken Koh Tao zonder problemen.
Eenmaal op de pier gaat Dorien als eerste naar de taxi met de naam Diamond Beach- Taonote Bay’. Dat is de hostel waar we 16 jaar geleden waren, dat is waar we heen willen.
Het eiland is nu een stuk drukker. Van de paar auto’s die er waren zijn er nu files. Er was één pier, nu meerdere. Weinig strandjes met huisjes nu vele. Slechts stroom dmv eigen aggregaten nu een elektriciteitscentrale.
Kortom; Alles wat was is er niet meer.
‘Het is een nieuw begin, Het is een open einde, Want dat wat was, Moet in wat komt verdwijnen’ [Stef Bos].
We komen aan bij onze hostel; Diamond Beach. Het is nu veel groter en Thaise-Chinezen runnen de show. We krijgen 2 kamers aangeboden, die blijkbaar de laatste maanden niet gebruikt zijn. Geen zeezicht, niet idyllisch, wel boven de afvalbult. We wijzen hun aanbod vriendelijk af. Dus verder zoeken. Er zijn nog 2 hostels aan deze baai. De enige manier om op deze baai te komen is met de taxi en die taxi is al weg.Dus hier moeten we wat vinden (take it, but you can’t leave it).
Bij de 2de Hostel is het rustig (dat is al vreemd). We krijgen hier een niet afgebouwde zeer ruime kamer aangeboden. Ook hier gerund door Thaise-Chinezen. De prijs is exorbitant hoog , dit wijzen we ook af (de keuken bij beide hostels ziet er smerig uit, wat ons ook niet echt kan lokken). We lopen over het strand naar de 3de Hostel . Het strand waar Dorien en ik vroeger alleen lagen, of mogelijk nog 2 andere mensen maar dat was alleen op echt drukke dagen! Nu is het á la Costa del Sol. Het 3de Hostel blijkt een luxe duikschool te zijn, maar de prijzen zijn of gelijk of lager. Familie beraad; Wat gaan we doen? Deze baai heeft blijkbaar niets idyllisch te bieden. Er zijn geen taxi’s zodat we 3 alternatieven hebben. De eerste 2 spreekt ons niet aan qua hygiëne, de 3de qua te veel luxe. Joep zegt “ga toch voor de goedkoopste want je hoeft er alleen maar te slapen, voor de rest zijn we toch buiten of in de zee”. Hij heeft helemaal gelijk. We kiezen de goedkoopste. De luxe kamer van de 3de Hostel nemen we voor 1 nacht en de volgende nacht gaan we in een kleinere kamer. De hygiëne is goed, bovendien hebben we hier ook een zwembad . Beetje veel van het goede want we zitten pal aan de zee met kraak helder blauw water. Het blijkt de juiste beslissing te zijn want de zee vol met koraal en vissen vinden de kinderen toch wat lastig spelen. Snorkelen is leuk, maar daarna ongeremd gek te kunnen doen in de zwembad blijkt een prima keuze.
Het huisje is snel door ons bezet, zwemkleren aan, snorkels op en dan naar de zee. De kinderen duidelijk makend dat je bij het koraal weg moet blijven. Want a) je kan je hier lelijk aan bezeren en b) koraal gaat snel stuk en duurt vele jaren voor het hersteld (levend organisme).
Gelijk in het water zien we de vele vissen maar ook de catastrofale gevolgen van 16 jaren groeiende toeristen stroom. Het koraal is nog steeds prachtig maar slecht 10-20% over van wat er was. Ook de vele kleuren van het koraal is weg. Al snorkelend zien we hoe de mede toeristen al staand op het koraal vrolijk zwaaiend naar hun familie op het strand. Het is mij weer overduidelijk. Op 80% van de mensheid had de evolutie geen invloed. Wat een rand debielen zijn er toch op deze aardkloot en waarom komen ze allemaal naar dit strand? Er is geen Hostel die je attendeert op om voorzichtig om te gaan met het koraal. Ons vorig bezoek hier aan dit eiland was bv de plastic flesjes nog verboden ivm de natuur en afvalberg. Ook schoot de eigenaar van de Hostel ’s nachts op vissersboten die stiekem probeerden hier de baai leeg te trekken met hun zware netten waardoor niet alleen de vissen zouden verdwijnen, maar ook hun hele habitat -het koraal-. Dat was toen.
Nu bekommert men zich nergens meer over en al helemaal niet over de natuur. Jammer. We zijn met te veel en te veel hebben het te goed. Zodat dit soort oorden overspoeld raakt met Samsonite’s ‘Backpackers’. Heerlijk, nu wil iedereen lekker Back to Basic, maar dan wel met de luxe zoals ze gewend zijn…..
Één herinnering vinden we nog wel terug! Dat is de fritterd banana. Een heerlijk Thaise banaan in krokant korstje uit de wok. Staat niet meer op de kaart, maar o zo zalig deze smaak te herbeleven. Al genietend flitsen ook de beelden van ‘ons ‘ nostalgisch strandje in onze herinneringen voorbij. Wat een heerlijk paradijsje met uitzicht op de blauwe zee. Waar ’s avonds de walvis rustig voorbij kwam zwemmen. Nok en Kit, de uitbaters van Diamond Beach toen, zijn vertrokken. Hebben de brut verkocht en zijn nu, vlgs de verhalen, een Scuba Diving Boat begonnen. Ergens anders op het eiland. Weg van hier, weg van deze ramp die zich hier voltrekt.